Verenigingen
De ‘vuurwerkvluchtelingen’ vormen een gat in de markt. ,,De boekingen komen steeds vroeger binnen. Het gaat ook rond via leden van hondenverenigingen’', aldus Gorter. En als je park dan toch wordt overspoeld met hondenbezitters, breidt dan het concept maar verder uit, dachten ze op de Scheleberg. Dat deden ze met een speciaal hondenbuffet in het restaurant en met buitenactiviteiten voor honden en eigenaren.
Soms melden buitenlandse gasten zich ook op dit park, onwetend dat het vuurwerkvrij is. ,,Als er mensen zijn die zich niet bewust waren van het vuurwerkverbod, breng ik ze op oudejaarsavond gewoon even met de auto naar een andere plek. Even verderop mogen ze wel knallen. Geen probleem.’' Iedere avond controleren twee medewerkers op het park of het vuurwerkverbod nageleefd wordt. ,,We surveilleren actief.’'
Carbidschieten
In het park hoor je in de verten overigens wel degelijk nog knallen. Gorter: ,,Dat zijn vooral dreunen van jongens die carbidschieten. Dat heb je nu eenmaal in deze omgeving. Het geknal helemaal voorkomen gaat niet, maar het is echt alleen in de verte. En de directe vuurwerkklappen hoor je hier niet.’’
Truffel kijkt af en toe op van de knallen op enkele kilometers afstand. ,,Maar hij is een zee van rust in vergelijking met hoe hij rond deze tijd van het jaar thuis is. Daar zou hij nu alleen maar zitten te shaken’', zegt Petra. De dagen rond de jaarwisseling zijn, sinds ze een hond hebben, ‘niet meer zo leuk als vroeger’. ,,Dat vuurwerk kan me gestolen worden. Ik ben blij als het weer voorbij is.”
Op nieuwjaarsdag vertrekken ze weer. Als er dan nog buurtgenoten zijn die met rotjes knallen, krijgen die te maken met Rinus. ,,Ik ga niet mijn geld uitgeven voor een huisje en dan thuis alsnog de ellende van dat vuurwerk meemaken. Dan heb je aan mij een slechte, hoor.’’
